od Exana cd Zeah

- Cóż miałbym dwa wyjścia... albo powiadomić o wszystkim władzom watahy, albo... zabić cię- odrzekłem i spojrzałem na nią też, naśladując jej psychopatyczny uśmieszek. Wadera uśmiała się, ale wiedziała że nie miałem zamiaru jej atakować, bynajmniej na razie nie. Wyszczerzyłem się do niej. Zrobiło się na prawdę zimno tym razem, owinąłem się szalikiem, a noc powodowała że nic nie widziałem. Rozpaliłem ognik, który krążył za mną.


Zeah wylądowała nagle i stanęła przede mną. Chyba nie miała złych zamiarów. Chyba...
- Na pewno byś mnie chciał zabić?- zapytała nieco niewinnym tonem, ale w rzeczywistości w każdym momencie była gotowa aby zaatakować. Mam się bać i uciekać, czy czekać aż coś zrobi.
- Zeah, nawet nie próbuj... jestem odporny na twoje demoniczne moce
Zeah oblizała się... co ona kombinuje
- Zeah, co ty kombinujesz?!

<Zeah?? tylko nie bij >

Od Zeah cd Exan

Powiedzieć, nie powiedzieć?
— Jak już wspominałam... — westchnęłam, dzieląc każde słowo na sylaby — Te ścierwa były trupami, ale ktoś je ożywił. Ewentualnie opętał ich demon. Lub zostały stworzone. Tak zwane sztuczne życie.
— A... Skąd wiesz, że to były zmarłe istoty?
Warknęłam, wznosząc swe oczy błagalnie ku niebu. Osioł...
— Gdybyś mieszkał w Hadesie, rozpoznawałbyś trupy nawet bez patrzenia na nie. — wyrwało mi się.
Wyglądał, jakby dostawał zawału. Słyszałam tłuczenie jego serca.
— Hadesie? Czyli... — jego spojrzenie wbiło się w ziemię. Mruknęłam ciche " Hmf". — Czym ty jesteś w takim razie, o ile mnie nie okłamujesz?
Pora na zabawę!
Uniosłam się w powietrze, może z trzy metry nad ziemię.
— A jakbym ci powiedziała... — zachichotałam, na chwilę przerywając wypowiedź, a w moich oczach odbiły się  kolory sierści, zmieniając je na  krwiścieczerwony — ...że jestem demonem, to co byś zrobił?
Przekrzywiłam lekko głowę w psychopatycznym uśmieszku.
W razie ataku, mogłam się zawsze przetelportować, więc pozwalałam sobie na zaczepki.

< Exan? c: >

Od Felhő cd Rina

Cicho prychnęłam. Poczekam...
Zaczęłam szukać swych notatek. Było tam coś, co mogło mi się przydać...
***
— No chyba coś ci się pomyliło! — warknęłam przez zęby. — Nawet jeżeli mam parę demonów w grupie, takich jak Zeah, nie oznacza to, że jestem zdrajcą! Wprawdzie nie wiem, kto jeszcze nim jest, ale jestem w stanie—
— Spokój!
Dumnie uniosłam łeb, twardo patrząc w oczy mężczyzny. Wprawdzie mogłam zmienić swą postać, jednak na razie nie było takiej potrzeby.
— Nie mów do mnie jak do psa! — fuknęłam.
— A niby czym jesteś?! — zaczął się śmiać.
— Po cóż ci prowokowanie mnie? — zrobiłam krok w przód, na co momentalnie zamilkł — Być może jesteś wyższej rangi i starszy ode mnie, azali poziom twej mądrości czy walki na to nie wskazuje.
Niemal widziałam, jak trybiki w jego głowie zaczęły się powoli poruszać.
— Ty mała...
Nim dokończył, byłam już w progu, po chwili kierując się korytarzami do wyjścia.
***
Wracając na tereny, od razu dostrzegłam, że nic się nie zmieniło w stanie nieba. Ściągnęłam swój talizman, zaplątując go o łapę. Odgoniłam ogonem komary i ruszyłam ku jaskniom.
         Miałam ochotę ryczeć. Około jednej czwartej wilków było martwych, a reszta spała. A może raczej... Została czymś nafaszerowana? Nikogo nie dało się obudzić.
Głęboko oddychałam, znów przybierając spokojny wyraz pyska. Dręczyło mnie jedno pytanie. Dlaczego to coś ominęło mnie i Rina?
Zabrałam jednego trupa na cmenatrz i zaczęłam kopać dół. Potem kolejny i kolejny.
Gdy ciągnęłam dwóch generałów do wykopów, których serca się zatrzymały, na karku poczułam czyjś dotyk, szarpnięcie i brak gruntu pod łapami. Opuściłam uszy w ostrzeżeniu.
Psychopatyczny uśmiech, czerwone włosy... Niby znajome, kojarzę je, jednak nie wiem skąd.
— Czego chcesz, demonie? — warknęłam. Jego pazury wbiły mi się w grzbiet, a krew zabarwiła moją sierść. Gdyby wiedział, bardziej by uważał...
— Tylko i wyłącznie—
Nie dokończył, bo został zaatakowany od tyłu.
Poleciał na ziemię, puszczając mnie tuż przy niej. Cudem uniknęłam bolesnego upadku.
Kiwnęłam głową na dwa lisie duchy.
Nie miałam na tyle energii, by utrzymać chowańce. W ciągu sekundy znaki na mym grzbiecie rozbłysły, a one znikły.
— Sprytne... — zarechotał. Gwałtownie się odwróciłam.
Momentalnie poczułam, jak ktoś wypycha m o j ą duszę z m o j e g o ciała.
— Teraz, jak tylko będą chcieli zabić mnie... — dobiegł mnie stłumiony głos, gdy kuliłam się w ciemnościach ze łzami w oczach — Zabiją i ciebie.
W tym momencie nie przejmowałam się sobą, a medalionem i pozostałymi wilkami z watahy.

< Rin? Wspominałam, żeby trzymać mnie z dala od anime, bo zaczynam mieć dziwne pomysły? Nie? To teraz powiadamiam. Tylko już za późno. Hahaha... ha... ha... ha... Nawet nie będę czytać co napisałam... >